نقد و بررسی فیلم Daddio (2023)
فیلم Daddio به کارگردانی کریستی هال، یکی از آثار متفاوت و جسورانه ی سال 2023 است که در قالب یک درام تک لوکیشنی با حضور تنها دو بازیگر، داکوتا جانسون و شان پن روایت می شود. داستان فیلم در فضایی محدود، یعنی داخل یک تاکسی، جریان دارد و با محوریت دیالوگ ها، تجربه ای عمیق، روان شناسانه و تأمل برانگیز برای مخاطب فراهم می آورد.
داستانی با دو شخصیت و یک لوکیشن
فیلم Daddio در ابتدا به نظر می رسد که شاید با لوکیشن محدود و تنها دو بازیگر، نتواند مخاطب را برای بیش از 90 دقیقه جذب کند. اما کریستی هال، در اولین تجربه کارگردانی خود، با اتکا به فیلمنامه ای قدرتمند و بازی هایی دقیق از دو ستاره سینما، موفق به خلق اثری شده که نه تنها خسته کننده نیست، بلکه از جذاب ترین آثار امسال به حساب می آید. حضور داکوتا جانسون در نقش یک دختر جوان با شخصیت پیچیده و رازهایی پنهان و شان پن در نقش یک راننده تاکسی با زندگی ای پر از پیچیدگی و تجربه، به خوبی شیمی بین این دو کاراکتر را به تصویر می کشد.
این فیلم روایت گر ملاقات یک دختر جوان (داکوتا جانسون) با راننده تاکسی (شان پن) در فرودگاه نیویورک است. دختر که از فرودگاه جان اف کندی خارج می شود، سوار تاکسی شده و این سفر کوتاه به سفری طولانی درونی و روانی تبدیل می شود. در طول مسیر، گفت وگوهایی میان آنها جریان پیدا می کند که به مرور پرده از زندگی شخصی و تصمیمات ناموفق آنها برمی دارد. با اینکه داستان به ظاهر ساده است، ولی عمق روان شناسانه ای که در پس این گفتگوها نهفته است، فیلم را به یک اثر فلسفی تبدیل می کند.
فضای گنگ و تعلیق برانگیز
از همان سکانس ابتدایی، دوربین با زوایایی منحصر به فرد از محیط فرودگاه و مسافران، توجه بیننده را به شخصیت داکوتا جانسون جلب می کند. این انتخاب هوشمندانه در کارگردانی، به نوعی دختر جوان را به نمادی از زنانی که زندگی شان پیچیده و ناشناخته است، تبدیل می کند. فیلمبرداری فدان پاپامیکائیل با استفاده از نماهای کلوزآپ و اکستریم کلوزآپ، به خوبی بر عواطف و جزئیات بازیگران تمرکز دارد و این نماها حس نزدیکی و همذات پنداری عمیقی با شخصیت ها در مخاطب ایجاد می کند.
موسیقی متن فیلم که با محوریت پیانو به کار گرفته شده، به ایجاد فضایی رازآلود و تعلیق آمیز کمک می کند. این فضا مخاطب را در یک حالت روانی پیچیده و سردرگم قرار می دهد و باعث می شود تا انتها با فیلم همراه بماند. کریستی هال با استفاده از نورپردازی و تدوین قدرتمند، به خوبی موفق شده فضای محدود داخل تاکسی را به یک دنیای متفاوت و چندلایه تبدیل کند که هر لحظه احتمال وقوع یک حادثه یا افشاگری جدید در آن وجود دارد.
بازی های خیره کننده
داکوتا جانسون در این فیلم نقشی متفاوت از کارهای قبلی خود ارائه می دهد. او با جزئیات دقیق در بازیگری، شخصیتی زخم خورده و پیچیده را به تصویر می کشد. نگاه های سرد و بعضاً بی توجه او به راننده تاکسی، مخاطب را درگیر رازهای درونی او می کند. شان پن نیز در نقش راننده تاکسی، با دیالوگ های سنگین و فلسفی خود، تصویری از انسانی که زندگی اش را در خیابان های نیویورک و تاکسی اش گذرانده، به نمایش می گذارد. بازی های هر دو بازیگر در این فیلم کلاس درسی برای هنرجویان بازیگری است؛ چرا که کوچک ترین حرکت های صورت و بدن آنها به طور کامل در نماهای نزدیک فیلمبرداری شده و هر احساسی به مخاطب منتقل می شود.
تکنیک های قدرتمند سینمایی
نمی توان از فیلم برداری هنرمندانه پاپامیکائیل و تدوین ماهرانه لیزا زنا چورگین که کاملاً با فضای فیلم هماهنگ است، چشم پوشی کرد. نماهای داخلی تاکسی با نورپردازی دقیق و قاب بندی مناسب به خلق فضایی تنگ و محصورکننده کمک کرده است. استفاده از نماهای کوتاه از محیط بیرون، خیابان های نیویورک، و ترافیک شهری نیز به تنوع بصری فیلم کمک کرده و از یکنواختی جلوگیری می کند.
تدوین فیلم نقش مهمی در حفظ ریتم مناسب و جلوگیری از خسته شدن مخاطب ایفا می کند. با توجه به اینکه فیلم در یک لوکیشن محدود جریان دارد، کات های سریع به چهره های بازیگران و لحظات سکوت، به خوبی فضا را مدیریت کرده و فیلم را زنده نگه می دارد. همچنین تدوین لحظاتی که به فضای بیرون کات می زند، تنوع بصری ایجاد کرده و حس پویایی به فیلم می دهد.
فیلمنامه ای که از پتانسیل خود بهره نمی برد
با وجود تمام موفقیت های فنی و بازی های قوی، بزرگ ترین ضعف Daddio در فیلمنامه آن نهفته است. داستان فیلم، با وجود پتانسیل های زیاد، در برخی از نقاط، به کلیشه ها و اتفاقات غیرمنطقی می افتد. تصادف ماشین در یک خیابان شلوغ و ماندن طولانی مدت در یک جا، بدون هیچ واکنشی از طرف شخصیت ها یا سایر ماشین ها، یکی از صحنه هایی است که باورپذیری فیلم را کاهش می دهد.
همچنین گفتگوهای طولانی بین دو شخصیت، با اینکه در برخی لحظات تأمل برانگیز و عمیق است، اما در نهایت به نتیجه مشخصی نمی رسد. فیلم به جای ایجاد تغییرات جدی در نگاه مخاطب به روابط انسانی، در دام کلیشه هایی مثل فاصله های اجتماعی، تکنولوژی و رابطه پدر و دختر گرفتار می شود.
جمع بندی
فیلم Daddio با تکنیک های سینمایی قوی و بازی های متمایز داکوتا جانسون و شان پن، یکی از فیلم های قابل توجه سال 2023 است. هرچند فیلمنامه آن در نهایت به نتیجه ای عمیق نمی رسد و در برخی نقاط دچار کلیشه می شود، اما این اثر به دلیل کارگردانی دقیق و خلق فضایی منحصر به فرد، به عنوان یک تجربه سینمایی خاص در حافظه مخاطبان باقی خواهد ماند.
نظرات کاربران